بدون شک از بزرگترین هجمه‌های فرهنگی علیه جمهوری اسلامی ایران رواج بدحجابی و گرفتار کردن جوانان در دام شهوات و هوسهای زودگذر است.که در نهایت منجر به از هم گسیختگی بنیان خانواده و به تبع جامعه خواهد شد.

در نگاه تربیتی برای رهایی از رذائل نفسانی دو شیوه پیشنهاد می‌شود:

شیوه اول سرکوب رذائل و تلاش برای از بین بردن آنها و به اصطلاح علمای اخلاق ابتدا تخلیه آنگاه تحلیه. این شیوه را صائب تبریزی در این بیت به خوبی تصویر کرده است:

آئینه شو جمال پری طلعتان طلب    

 جاروب زن به خانه و پس میهمان طلب

شیوه دوم تقویت فضائل موجود در وجود افراد است - هر چند که میزان آنها اندک باشد- تا اینکه نهایتاً منجر به محو رذائل بشود و به فرموده بزرگی «کافی است انسان نظر خود را به خوبی‌ها معطوف کند، رذائل به خودی خود محو می‌گردد چون رذائل از جنس وَهمیات است و انسان به اندازه‌ای که با حقایق مرتبط باشد از وَهمیات آزاد می‌شود.»

یکی از نویسندگان در این خصوص با تأکید بر همین نکته که باید خوبی‌ها را پررنگ نمود تا بدی‌ها رنگ ببازد در زمینه توجه به اهمیت فرهنگ انتظار معتقد است «توجه درست و دقیق به حجّتِ حی خداوند به خودی خود احیاء فرهنگی است که می‌تواند مبانی و صورت فرهنگ مدرنیته را به نقد بکشد و جایگاه تاریخی آن را به‌خوبی نمایان کند و این کار از هیچ‌یک از عناصر فرهنگی گذشته و حال به‌جز فرهنگ انتظار و مهدویت بر نمی‌آید و لذا است که با طرح درست مهدویت می‌توان با سرعتی غیر قابل تصور از حجاب ظلمات مدرنیته گذشت و جبهة ظهور مقدس حضرت صاحب‌الامر را گشود.»

آنچه در این سلسله نوشتارها خواهد آمد متشکل از چند فصل است. در هر کدام از این فصول تلاش بر این بوده است که یکی از ابعاد خانواده و زندگی خانوادگی مورد بررسی قرار گیرد و سیره ائمه معصومین^{علیهم السلام} به طور عمومی و سیره امام حسین^{علیه السلام} به شکل موردی به خوانندگان گرامی تقدیم شود.

تا آن جا که در توان بوده نیز سعی شده است که از تحلیل‌های شخصی پرهیز شود تا آن شعاع‌های نورانی که از خورشید فروزان کلام معصوم بر دل و جان خوانندگان می‌نشیند، به واسطه سخن خودشان باشد چرا که امام رضا^{علیه السلام} فرمودند: «...مردم اگر زیبایى‏هاى کلام ما را بدانند، از ما پیروى مى‏کنند.» اما این که در راه محقق کردن این هدف، تا چه اندازه توفیق، رفیق راه بوده است؛ قضاوتش با خوانندگان گرامی است.

زاهد و عجب و نماز و من و مستی و نیاز            

تا تو را خود ز میان با که عنایت باشد