بسم الله الرحمن الرحیم

شب پنجم محرم الحرام 1435- هیأت میثاق با شهدا

تلاوت آیات 12 تا 15 سوره مبارکه مریم

بخش اول: اشعار

این خانواده آینه‌های خدایی‌اند

در انتهای جاده بی‌انتهایی‌اند

خیل ملک مقابلشان سجده می کند

اینها خدا نیند، ولیکن خدایی‌اند

هر کس که می‌رسد سر اطعام می‌برد

فرقی نمی‌کند که فقیران کجایی‌اند

صدها هزار حاتم طائی در این حرم

مشغول لحظه‌های شریف گدایی‌اند

سوگند می‌خوریم، که پروانه زاده‌ایم

همسایه قدیمی این خانواده‌ایم

بخش دوم: متن ادبی

سخن گفتن از یار یازده ساله امام حسین ^{علیه السلام} باید همراه با سخن از پدری باشد که او را برای چنین روزی تربیت کرده است. آری تربیتی حسنی است که فرزند را در گرماگرم خون و گرما؛ نیزه و تیر؛ بی رحمی و سنگدلی به قلب معرکه می‌کشاند. کودکی که نمی‌هراسد و آنگاه که پا به عرصه نبرد مینهد نه تنها با جسم خود از حریم ولایت دفاع می‌کند بلکه با کلام خود نیز لرزه بر اندام دشمن می‌افکند و فریاد بر می‌آورد ویحک یابن الخبیثه أتقتل عمی؟ وای بر تو ای فرزند انسان ناپاک! چگونه می‌خواهی عمویم را بکشی.

دشمن نیز که به رسم همه ناجوانمردان منطقی جز خشونت و شمشیر نمی‌داند؛ با تیزی شمشیر پاسخش را می‌دهد. اینک نویت عموست که عبدالله را دلداری دهد که پسر برادرم اندکی صبر کن که به زودی به دیدار پدر و جدت خواهیم شتافت.

عبدالله بن حسن بن بن علی بن ابیطالب چه زیبا این آیه را به نظاره نشاند که خداوند فرمود ما در کودکی به یحیی حکمت آموختیم. سلام بر او روزی که به دنیا آمد و روزی که به شهادت رسید و روزی که برانگیخته خواهد شد.

آن روز که اباعبدالله الحسین^{علیه السلام} بر بالین برادر حاضر شد و حال نزار او را مشاهده کرد گریست. اما امام مجتبی به ایشان فرمود یا حسین تو روزی سخت‌تر در پیش داری که سختی هیچ کسی به پای آن نمی‌رسد و عبدالله ش را چنان تربیت کرد که در این روز سخت اگر خودش کنار برادر نیست فرزندش از حریم حسینی دفاع کند. ما نیز می‌توانیم از این الگو درس بگیریم که اگر خودمان در رکاب امام عصر نیستیم فرزندانمان را برای نبرد نهایی در کنار ولی الله الاعظم موعود موجود آماده کنیم.